Invoker

Στην αρχαιότερη, και κατά πολλούς πιο αγνή μορφή της, η μαγεία ήταν κυρίως τέχνη αποστήθισης. Δεν απαιτούσε τεχνολογία, ούτε ραβδιά, ούτε κάποιο άλλο αντικείμενο πέρα από το μυαλό του μάγου. Όλες οι τελετές και οι επικλήσεις δεν ήταν παρά μνημονικά, που σκοπό είχαν να θυμίζουν όλες λεπτομέρειες και τη διαδικασία που ξεκλείδωνε τη δύναμη του ξορκιού. Οι ισχυρότεροι μάγοι ήταν αυτοί που είχαν τις καλύτερες μνήμες και πάλι όμως οι επικλήσεις ήταν τόσο πολύπλοκες που όλοι οι μάγοι έπρεπε να ειδικευτούν. Οι πιο αφοσιωμένοι ήλπιζαν να έχουν καταφέρει σε όλη τη ζωή τους να μάθουν τρία ξόρκια, τέσσερα το πολύ. Οι απλοί μάγοι ήταν ευχαριστημένοι γνωρίζοντας δύο και συνήθως ο μάγος του χωριού ήξερε μόνο ένα, που πάλι χρειαζόταν βοήθεια από τόμους μαγείας για να το θυμηθεί στις σπάνιες περιπτώσεις που θα το χρειαζόταν. Αλλά ανάμεσα στους πρώτους χρήστες της μαγείας υπήρχε μια εξαίρεση, μια μεγαλοφυΐα μεγαλειώδους μνήμης και διάνοιας, ο Garral. Σε νεαρή ηλικία, ο Garral έπαιζε στα δάχτυλα όχι τέσσερα, ούτε πέντε, ούτε καν επτά επικλήσεις. Μπορούσε να εκτελέσει δέκα ξόρκια και άμεσα, δίχως βοήθεια τόμων μαγείας. Έμαθε πολλά ακόμα, αλλά τα βρήκε άχρηστα και τα έσβηνε από το μυαλό του, αφού τα εκτελούσε μια φορά για να παρατηρήσει τη δράση τους. Ένα από αυτά ήταν το θρυλικό Sempiternal Cantrap, ένα ξόρκι μακροζωίας που αυτοί που το εκτέλεσαν τις πρώτες μέρες του κόσμου βρίσκονται ακόμα ανάμεσα στους ζωντανούς, εκτός αν κόπηκαν σε μόρια και άτομα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αιώνιους αθάνατους ζουν ήσυχα, φοβούμενοι να αποκαλύψουν το μυστικό τους. Ο Garral, όμως, δεν κρατάει τα χαρίσματά του κρυφά. Είναι πανάρχαιος και έχει μάθει πολλά περισσότερα από όλους τους ζωντανούς μαζί και όμως το μυαλό του έχει ακόμα χώρο για να μάθει νέες επικλήσεις και ξόρκια για να διασκεδάζει καθώς περνάει την αιωνιότητα.