Turstarkuri keşişleri, dağın tepesindeki tapınaklarından, aşağı vadide yaşayan insanların istilacılar tarafından dalga dalga katledilişini izlediler. Diğer insanların fani meseleleri ile uğraşmak istemeyen ve pragmatik düşünceyi savunan keşişler; içerisinde herhangi bir tanrının ya da dünyevi elementin bulunmadığı zihinsel köşelerinde meditasyon yaparak inzivaya çekilmeyi tercih ettiler. Ancak bir gün tapınağın kapılarına; tüm bölge dinlerini, kendi korkunç ve sinsi dinleri ile değiştirmek isteyen "Ölü Tanrının Lejyonu" tarikatı dayandı. Karanlık büyü sanatları ile kandan başka hiçbir şey bilmeyen ve bu toprakların altında yatan ölmüş savaşçıların cansız bedenlerini geri dirilttiler ve ruhlarını ölüler diyarından geri çağırarak bu bedenlere tıktılar. Üzerlerine akın akın gelen ölüler ordusuna karşı manastır ancak iki hafta kadar direnebildi. Tüm bu saldırılar sırasında meditasyonlarını bırakıp da kafalarını kaldırma zahmetini gösteren birkaç rahip ise istilacıların aslında meditasyonlarını bozmak için kendilerine görünen bir hayal olduğunu düşünerek daha da fazla konsantre oldular ve meditasyonlarına geri döndüler. Kapılar yıkılıp ölüler ordusu içeri doluştuğunda keşişlerin bir çoğu meditasyon yaptıkları rahat ipek minderlerinin üzerinde katledildi. Koca tapınaktan geriye yalnızca genç bir rahip sağ kurtulabildi. Manastıra bilgelik arayışı ile yeni gelmiş ve keşiş olarak daha kabul edilmemiş genç bir çıraktı bu. Bir zamanlar yeşil çay ve kuşburnu servis ettiği keşişlerin, önce vahşice öldürülüp, sonra Ölü Tanrı'nın rahibi olmak için canlandırılmalarını dehşet içerisinde izleyen genç çırak; bulabildiği birkaç Turstarkuri kutsal yazıtından başka bir şeyi olmadan tapınaktan kaçmayı başardı ve güvenli topraklara varana kadar koşmaya devam etti. Zamanla kendini Turstarkuri yolunda geliştiren bu çırak, ölen keşişlerin intikamını almak için yalnızca Ölü Tanrı'nın büyülerini değil; iyi ya da kötü olsun, kullanılan tüm büyüleri ve büyü kullanıcılarını ortadan kaldırmaya yemin etti.