Nigdy nie odwróciwszy się plecami do walki, Rigwarl był znany z tego, że mierzył się z największymi i najpodlejszymi osiłkami, jakich mógł chwycić w swoje łapy. Ochrzczony mianem Bristlebacka przez pijane tłumy przebrnął przez niezliczone burdy na zapleczach każdej karczmy od Slom aż po Elzę, aż jego wyczyny zostały dostrzeżone przez właściciela tawerny, który szukał wykidajły. Za odrobinę napitku Bristleback miał zbierać rachunki, utrzymywać spokój i od czasu do czasu złamać komuś nogę czy dwie (lub pięć w przypadku pewnego niefortunnego ogara pajęczego).

Po wzięciu udziału w wyjątkowo wesołej nocy, podczas której uszkodzenia ciała były obficie zadawane zarówno zalegającym stałym bywalcom, jak i jego własnej wątrobie, Bristleback w końcu spotkał godnego przeciwnika. „Przeszkadzają mi pańskie kły” – wybełkotał w kierunku pewnego wyjątkowo dużego jegomościa z północnych pustkowi, którego rachunek wciąż rósł. To, co miało miejsce dalej, było walką stulecia. Żaden zydel nie pozostał w całości, a w końcu doszło do niemożliwego: rachunek pozostał niezapłacony. W ciągu kolejnych tygodni rany Bristlebacka się zagoiły, a jego kolce odrosły. Ale honor wykidajły potrafi zaboleć. Wyrównał należność z własnej kieszeni, przysięgając, że odnajdzie tego mieszkańca północy i zemści się. I wtedy zrobił coś, co wcześniej nigdy nie przyszłoby mu do głowy: zaczął się szkolić, a przez to dokonał zaskakującego odkrycia na swój temat. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, jeżąc jednocześnie swoją szczecinę. Odwracanie się plecami do walki może być właśnie tym, czego potrzebuje.