Πώς κατάντησε έτσι; Κάποτε αποκαλούταν μάστιγα των πεδιάδων και ήταν ανελέητος αρχηγός ανδρών και θηρίων, ικανή να σπείρει τρόμο όπου αγνάντευε. Τώρα είναι μακριά από την πατρίδα της, σχεδόν αποτρελαμένη από την πείνα και μήνες περιπλάνησης, με το στρατό της νεκρό ή μεταμορφωμένο σε κάτι χειρότερο. Καθώς στεκόταν στην άκρη ενός αρχαίου δάσους, ένα ζευγάρι λαμπερών ματιών την παρακολουθούσαν πίσω από ένα γέρικο κλαδί. Κάτι όμορφο και συνάμα θανάσιμο αναζητούσε γεύμα εκείνο το δειλινό. Δίχως ήχο, γύρισε και έφυγε. Η οργή την κατέλαβε. Τράβηξε ένα σκουριασμένο στιλέτο και έτρεξε προς το θηρίο, αποφασισμένη να ανακτήσει έστω και μια ρανίδα της παλιάς της δόξας, αλλά δεν μπορούσε να προφτάσει το θήραμά της. Τρεις φορές παγίδευσε το θηρίο ανάμεσα σε πέτρες και δέντρα και τρεις φορές εφορμώντας για το χτύπημα κατάφερνε μόνο να βλέπει τη σκιά του να ξεγλιστρά βαθύτερα στο δάσος. Ωστόσο η πανσέληνος έλαμπε αρκετά και ήταν εύκολο να ακολουθήσει τα χνάρια του πλάσματος.

Φτάνοντας στην κορυφή ενός λόφου, είδε το αιλουροειδές πλάσμα να κάθεται στα ανοικτά να την περιμένει. Όταν έστραψε το στιλέτο της, το θηρίο έκανε ένα βήμα πίσω, βρυχήθηκε και εφόρμησε. Ο θάνατος, όπως φαινόταν, ήρθε επιτέλους για αυτήν σε αυτό το περίεργο μέρος. Παρέμεινε όρθια, ήρεμη και έτοιμη. Μια μια αστραπιαία κίνηση, το θηρίο άρπαξε το στιλέτο από το χέρι της πριν εξαφανιστεί στο δάσος. Ηρεμία. Την προσέγγισαν κουκουλωμένες μορφές. Της ανήγγειλαν πως η Selemene, η Θεά του Φεγγαριού, την επέλεξε, την οδήγησε και τη δοκίμασε. Χωρίς να το θέλει υπέφερε την ιερή τελετή των Dark Moon, των πολεμιστών του δάσους Nightsilver.

Της δόθηκε μια επιλογή: να γίνει μέλος των πολεμιστών και να υπηρετήσει τη Selemene ή να αποχωρήσει και να μη γυρίσει ποτέ ξανά. Δε δίστασε. Αποδέχτηκε τη λύτρωσή της, αποκήρυξε το αιματηρό παρελθόν της και φόρεσε ένα νέο μανδύα ως Luna των Dark Moon, αδίστακτη και πάντα πιστή φύλακας του Νυχτάργυρου δάσους.