Jakim cudem znalazła się w tej godnej pożałowania sytuacji? Niegdyś znano ją jako Zmorę Równin, bezlitosną przywódczynię ludzi i bestii, która potrafiła siać strach, gdzie tylko się zjawiła. Teraz, po miesiącach tułaczki, traciła zmysły z głodu i wyczerpania w tej obcej krainie, a wszystkich jej żołnierzy dosięgła już śmierć lub los jeszcze gorszy. Gdy tak stała na skraju prastarego lasu, z wiekowej gałęzi obserwowała ją para żarzących się ślepi. Coś pięknego i zabójczego szukało sobie strawy pośród zapadającego mroku, jednak odwróciło się i bezszelestnie odeszło. Ogarnął ją gniew. Ściskając kurczowo przeżarty rdzą sztylet, ruszyła w pościg za bestią – zdeterminowana, by odzyskać choć strzęp swej niegdysiejszej chwały. Ale ścigany zwierz nie dawał się złapać. Trzykrotnie odcinała mu drogę pośród drzew i skał i po trzykroć rzucała się nań tylko po to, żeby ujrzeć, jak jego cień niknie w głębi lasu. Jednak w blasku pełni księżyca trop okazał się nader łatwy do odnalezienia.

Przybywszy na szczyt wysokiego wzgórza, potężna kocia sylwetka znieruchomiała pośrodku znajdującej się tam polany, cierpliwie czekając. Gdy kobieta przygotowała sztylet, stwór ryknął, stając na tylnych łapach, i ruszył do ataku. Zdawało się, że śmierć odnajdzie ją wreszcie w tym dziwnym miejscu. Stała spokojnie, gotowa. Błyskawicznym ruchem bestia wyrwała jej sztylet z dłoni, po czym zniknęła w lesie. W ciszy, która zapadła, pojawiły się zakapturzone postacie. Pełnymi czci głosami oznajmiły, że Selimena, Bogini Księżyca, wybrała ją, wiodła ją, poddała ją próbie. Nieświadomie poddała się świętemu rytuałowi Mrocznego Księżyca – wojowników Lasów Srebrzystej Nocy.

Zaoferowano jej wybór: wstąpić w ich szeregi i poświęcić się służbie Selimenie lub odejść i nigdy nie wracać. Nie zawahała się. Ochoczo przyjęła rozgrzeszenie, wyrzekając się swej krwawej przeszłości i zaczynając nowe życie jako Luna z Mrocznego Księżyca, straszliwa Księżycowa Jeźdźczyni, nieprzejednana i bez reszty oddana sprawie strażniczka Lasów Srebrzystej Nocy.