Για 500 χρόνια το βουνό τον πίεζε, με μόνο το κεφάλι του να είναι ελεύθερο από το βάρος της πέτρινης φυλακής που κλήτευσαν οι πρεσβύτεροι θεοί για να σταματήσουν την παιδιάστικη επανάστασή του. Βρύα μεγάλωσαν ανάμεσα στις γραμμές του εκτιθεμένου του προσώπου, θύσανοι γρασιδιού φύτρωσαν από τα αυτιά του· η όρασή του πλαισιώθηκε από αγριολούλουδα που έφταναν από το έδαφος γύρω από τα μάγουλά του. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι είναι νεκρός εδώ και καιρό, βασανισμένος από τους θεούς για την κήρυξη πολέμου εναντίον των ουρανίων μέχρι τίποτα άλλο παρά ο θρύλος του να επιβίωνε. Αλλά, όπως λένε οι ιστορίες, ο Monkey King δεν μπορεί να πεθάνει.

Έτσι περίμενε. Μέχρι να έρθουν οι θεοί για να του προσφέρουν μια ευκαιρία εξιλέωσης, αυτός υπέμενε. Και όταν ήρθαν για να του πουν την τιμή τους, ο Sun Wukong δέχτηκε: θα συνόδευε έναν νεαρό βοηθό μοναχού σε ένα κρυφό προσκύνημα, προστατεύοντάς τον από δαίμονες και τους κινδύνους του δρόμου και οδηγώντας τον άντρα πίσω με ένα πολυπόθητο λείψανο στην κατοχή του. Αν έκανε αυτό και υπάκουε τις εντολές του ανθρώπου για να υπηρετήσει την ιερή αποστολή τους, ο Wukong θα αποδείκνυε ότι έχει αναμορφωθεί.

Για αλλαγή, ο Sun Wukong ολοκλήρωσε τον όρκο του προς τους θεούς έντιμα, και εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες του παρελθόντος. Ο βοηθός, έχοντας μάθει πολλά στις κακουχίες του, επέστρεψε στον ναό του, με το λείψανο στο χέρι· και ο Wukong — έχοντας για πρώτη φορά τις αρμόζουσες σχέσεις με τους σημαντικούς θεούς — αρκέστηκε στο να παρατήσει την παλιά του δίψα για περιπέτεια και δόξα για λίγο. Αλλά ο Monkey King γεννήθηκε για μπελάδες... και το να προσβάλλεις τους θεούς δεν παλιώνει ποτέ.