Następcy Wielkiego Tronu Cymurri od wieków sprowadzali swoje Wyrocznie wyłącznie z położonego wysoko pośród wydrążonych szczytów Gór Fanatyków Inkubarium z Kości Słoniowej, dokonując przedpłaty w momencie poczęcia embrionu i finalizując transakcję w momencie dostarczenia dojrzałego, wyszkolonego profety pod Bramę Rzeźbionego Króla.

Wszystkich prawowiernych profetów wychowywały te same Blade Wieszczki, które poczęły ich i karmiły, i choć ciałami zakotwiczeni byli w naszym świecie, ich dusze wędrowały po odległych rubieżach, mając łączność ze światem jedynie za pośrednictwem najdelikatniejszej astralnej pępowiny. A gdy wracali z tych kosmicznych wojaży, z ich śmiertelnych ust padały ogniste zgłoski. Doradcy Cymurri analizowali te mistyczne słowa, odnajdując w nich wizje przyszłości, dyplomatyczne wskazówki, wszelkie nadnaturalne środki, jakich ród Rzeźbionych Królów potrzebował, by zapewnić sobie pomyślność czy to w dworskiej intrydze, czy na polu bitwy. Trwało to niezmiennie przez pokolenia, a karty Rzeźbionej Księgi zapełniały się imionami zwycięskich władców i nazwami krain, które dołączali do swej dziedziny. Było tak do momentu, gdy na służbę u ostatniego króla z kamienną koroną stawił się profeta o imieniu Nerif.

Od samego początku jego proroctwa były nietypowe. Zamiast przewidywać przyszłość, zdawały się ją kształtować. Nieproszony o zdanie profeta skrzeczącym głosem wypowiadał swe rady i Cymurri nagle popadało w konflikt z zupełnie nowymi wrogami. Wyczuwając, że może mieć to zachwiać ich pozycją, Doradcy szybko przypisali winę za taki obrót spraw nowej Wyroczni. Zażądali usunięcia Nerifa, składając u Bladych Wieszczek wniosek o wymianę „wadliwego” profety na jednostkę godną tej pozycji. Wtedy Nerif opisał złowieszczy sen, który przepowiadał zniszczenie Inkubarium. W ciągu kilku godzin na dwór dotarły wieści o lawinie, która położyła kres istnieniu starożytnej szkoły. W obawie, że podzielą los Bladych Wieszczek, Doradcy wycofali się do swych komnat, starając się za wszelką cenę unikać Wyroczni.

Jednak Rzeźbiony Król był człowiekiem nad wyraz praktycznym. Wątpił w oddanie swych rozważnych do przesady Doradców. W jego mniemaniu moc tak wyjątkowej Wyroczni winna zostać wykorzystana jako oręż służący poszerzaniu jego domeny. Zdymisjonował więc bojaźliwych Doradców, a w ich miejsce powołał Nerifa. Nie pojmując w pełni jego talentu, zuchwale opisywał swoje wizje, przekonując go, by wyrażał je w formie proroctw.

Początkowo wszystko zdawało się iść po myśli Ostatniego Rzeźbionego Króla. Zaczął się jednak chełpić, że kontrolując pupila losu, ujarzmił sam los. Tak też w przededniu inwazji na państwo Niezaspokojonego Satrapy, gdy król zażądał przepowiedni pewnego zwycięstwa, Nerif wymamrotał jedynie „Może być dwojako”. Nie dało się wymusić z niego jaśniejszej odpowiedzi. Jednak król był pewien swej armii i przez myśl mu nie przeszło usłuchać ostrzeżenia, bo Satrapia była odizolowana i słabo uzbrojona. Uznał więc, że słowa profety muszą więc znaczyć, że przewaga taktyczna była gwarantem sukcesu jego planu.

Dziś wiemy już, że powinien był rozumieć słowa wieszcza bardziej dosłownie. Nawet po uważnej lekturze „Komentarzy do kronik If” trudno jest wyobrazić sobie, co zaszło na polach przed pałacem Niezaspokojonego Satrapy. Wygląda na to, że pośród rzezi bitwa zaczęła toczyć się dwoma torami. W każdym kluczowym momencie rzeczywistość rozdzielała się i rozpadała na kawałki. Padający na ziemię żołnierze jednocześnie stali w pełni sił, szarżując na wroga. Takoż podzielone były ich umysły; rozdarte między życiem a śmiercią, istnieniem a nieistnieniem. Zwycięstwo i porażka miały miejsce jednocześnie, a obie armie doświadczały obu na raz. Wszechświat stał się salą luster, które nieustannie pękały.

W rezultacie tych wydarzeń obie strony konfliktu popadły w szaleństwo. Nie mogąc pojąć, jak można jednocześnie być zwycięzcą i zwyciężonym, umysł Rzeźbionego Króla również mu uległ. Podobny los spotkał Satrapa. Dwie wersje rzeczywistości wciąż się rozwidlały, tworząc nieskończoną ilość historii. Ich zdezorientowani mieszkańcy wkrótce stracili zdolność jedzenia, ubierania się, obrony czy nawet tradycyjnego rozmnażania.

Na długo, nim do tego doszło, rozważni Doradcy Cymurri pojmali Nerifa, związali go i zakneblowali, a następnie wystrzelili z ogromną szybkością ze swego wszechświata na międzywymiarowej barce, licząc, że trafi do miejsca, z którego nigdy nie będzie w stanie ich skrzywdzić. Oczywiście dla nich było już za późno. I dla nas być może też.