Παρότι ο εκφυλισμός του Ομιχλώδους Δάσους και η εξέλιξή του από ειδυλλιακή έκταση σε περιπλεγμένη έρημο, βρίθουσα θανάτου, ήταν μια αργή διαδικασία που πυροδοτούσαν μάγοι, οι περισσότεροι λόγιοι συμφωνούν ότι η πραγματική αρχή του τέλους σημαδεύτηκε από τη διαδιασταστική άφιξη του Primal Beast.

Ένα πλάσμα που εκκολάφθηκε σε μία ύπαρξη χωρίς κανένα αίσθημα πέρα από την πείνα και τον πόνο, το Primal Beast, μετά από αιώνες σφαγών, έγινε κορυφαίο αρπακτικό σε έναν πλανήτη γεμάτο βίαιο τρόμο. Απεγνωσμένα εξόριστο από επίδοξους αφέντες με φρούδες ελπίδες να το δαμάσουν, το Θηρίο στάλθηκε σε έναν νέο κόσμο — εκεί μπορούσε να εξελιχτεί από απλώς πεινασμένο αρπακτικό σε εισβολέα-μηχανή θανάτου χωρίς τίποτα να μπορεί να του σταθεί εμπόδιο.

Για χιλιάδες χρόνια, το Ομιχλώδες Δάσος αποτελούσε το αδιαμφισβήτητο έδαφος ποδοπατήματος για το καταστροφικό παιχνίδι του Θηρίου — ώσπου ένας μικροσκοπικός κατεργάρης χρησιμοποίησε δόλια τεχνάσματα για να παγιδεύσει το ασταμάτητο Θηρίο στο Gleipnir.

Εκεί, ίσως να είχε μείνει υποταγμένο για πάντα, αν δεν επενέβαιναν οι απρόβλεπτες δυνάμεις της Συσκευής του Χωροχρόνου. Τώρα, ελευθερωμένο τόσο από το Gleipnir όσο και την Κρύπτη, μακριά από το Ομιχλώδες Δάσος, και πολύ πιο κοντά σε κατοικημένες περιοχές, το Θηρίο ετοιμάζει το ρύγχος του για νέες σφαγές και τις χαρές της άγριας καταστροφής — οι ισχνές φωτιές του πολιτισμού δεν θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν αυτό το αγήραντο τέρας.