W krainie, z której pochodzi Pugna, w pobliżu kominów Piekielnych Głębin, znajdował się klasztor poświęcony Sztukom Zapomnienia, które czerpią moc z energii piekielnych czeluści. Arcymistrz tego kompleksu świątynnego sam kilka lat wcześniej odszedł w zapomnienie, pozostawiając akademię bez opieki. Od chwili jego śmierci regenci świątynni wykonywali wróżbiarskie rytuały, które miały zidentyfikować kolejne wcielenie ich mistrza. W końcu wszystkie znaki wskazywały na najbliższe sąsiedztwo: kilka wiosek położonych w cieniu świątyni, których alejki i place pełne były śmiechu rozrabiających dzieci.

Pugna, wtedy jeszcze trzynastomiesięczne niemowlę, był zaledwie jednym z kandydatów spośród lokalnych pociech i wyznaczonego dnia został ukazany w świątyni razem z dwoma innymi obiecującymi maluchami. Duchowni podali dzieciom kilka noszących ślady użycia relikwii, rzeczy niegdyś bardzo cennych dla poprzedniego arcymistrza. Jeden z chłopców sięgnął po porfirową różdżkę, która należała do duchownego... i wsadził ją sobie do nosa. Figlarna dziewczynka wyciągnęła amulet również należący do duchownego i natychmiast go połknęła. Pugna chłodno spojrzał na pozostałą dwójkę, roześmiał się wesoło i potraktował ich wybuchami szmaragdowych płomieni, natychmiast obracając ich w popiół. Następnie chwycił różdżkę i amulet ze słowami „Moje!”. Regenci unieśli rozpromienionego Pugnę na swoich ramionach, owinęli go w szaty arcymistrza i czym prędzej zaprowadzili go do tronu, zanim jego nastrój zdążył się zmienić. Nie minęło pięć lat a sama świątynia również, ku niezmiernej uciesze Pugny, stała się kupką popiołu.