Ήταν ένας αξιομνημόνευτος καυγάς. Εκεί στεκόταν ο Ymir, ο Tusk, ο Τρόμος πέρα από το Φράγμα, η Χιονοστιβάδα από Κοβάλτιο, ο μοναδικός μαχητής που νίκησε τον Τριχωτό Μωλωπιστή σε τίμια μάχη, και τώρα ο τελευταίος όρθιος άντρας στην Ταβέρνα «Άντρο των Λύκων». Ό,τι ξεκίνησε ως ένα απλό στοίχημα υπεροχής, κατέληξε με τέσσερις θαμώνες, ένα σιδηρουργό και τους έξι καλύτερους στρατιώτες της Παγωμένης Ταξιαρχίας, να σφαδάζουν από τα θραύσματα και τις ακίδες σχεδόν κάθε μπουκαλιού, κούπας και καρέκλας του κτηρίου. Ο Tusk κόμπασε και έκανε πρόποση στη νίκη του, καθώς άδειασε το ποτό του.

Με το που ανέκτησαν οι ηττημένοι τις αισθήσεις τους, άρχισαν να ακούγονται προκλήσεις για επανάληψη του στοιχήματος. Στον Tusk άρεσε αυτή η προοπτική, αλλά κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο δύσκολο στοίχημα έπειτα από αυτό που μόλις είχε κερδίσει. Ο πανδοχέας, όντας έντρομος στη ζημιά που θα προκαλούσε ένας ακόμα καυγάς και απεγνωσμένος να τον αποφύγει, είχε μια ιδέα. Όσο επιδέξιος και να ήταν, ο Ymir δεν είχε λάβει ποτέ μέρος σε αληθινή μάχη και ποτέ δεν είχε δοκιμάσει τις ικανότητες του σε συνθήκες αδιάκριτου θανάτου και πολεμικού χάους. Πρότεινε ένα στοίχημα στο μαχητή: να αναζητήσει τη μεγαλύτερη μάχη που θα μπορούσε να βρει, να επιβιώσει και να την κερδίσει για όποια πλευρά επέλεγε. Το κέρδος; Ο επόμενος γύρος κερασμένος.