Aiushtha wydaje się być niewinną, beztroską leśną istotą i chociaż to w gruncie rzeczy prawda, to nie streszcza w sobie całej historii jej życia. Rozumie ona bardzo dobre cierpienia świata natury. Zawędrowała daleko i podróżowała zarówno przez świetliste lasy, jak i przez te bardziej ponure, w każdym klimacie i o każdej porze roku, zyskując przyjaciół, szerząc wieści, wywołując śmiech i zapewniając leczenie, gdzie tylko się udała. Albowiem w światach wyniszczonych przez wojny lasy są wycinane, aby zbudować statki i machiny oblężnicze, a nawet w miejscach obdarzonych pokojem drzewa wykorzystuje się do budowy domów i palenia w niezliczonych paleniskach.

Aiushtha słyszy błagania maleńkich istot, tajemnych ludów, które potrzebują zielonego cienia i sufitu z liści, aby dobrze się rozwijać. Nadstawia ucha na zwierzenia tych, którzy nie znajdują innych słuchaczy. Wynosi ich historie z lasu do wielkiego świata, wierząc, że jej zawsze dobry nastrój jest rodzajem uroku, który sam w sobie może spełnić obietnice przyszłości pokrytej zielenią.