500 yıldır dağ üzerine binmiş sadece kafası, çocuksu isyanını bastırmak için kadimler tarafından çağrılmış ezici taştan hapisanenin ezici yükü altında değildi. Yüzünün görünen kısımlarında yosun büyümüş, kulaklarında tutam tutam çim bitmiş; görüşü, topraktan bitme kır çiçekleriyle yanaklarına kadar çerçevelenmişti. Birçokları onun çoktan ölmüş olduğunu, cennete savaş açıp kaybettikten sonra tanrılar tarafından işkenceye uğradığını sanıyordu. Lakin buna rağmen efsanesi ayakta kalmıştı. Ancak hikâyeye göre Monkey King ölemezdi.

Böylece beklemeye koyuldu. Ta ki tanırlar ona kefaret şansı sunana kadar. Ve bu şans için isteklerini söylemek için geldiklerinde, Sun Wukong onların isteklerini kabul etti: genç bir rahip yardımcısına gizli bir kutsal görevde eşlik edecek, onu yoldaki tehlikeler ve iblislerden koruyacak ve oldukça istenen bir yadigâra sahip adamı eve götürücekti. Bunu yapıp, insanın emirlerlerine bu kutsal görevinde tevazu gösterecek ve Wukong böylece kefaretine kavuşacaktı.

Wukong bir defa olsun, tanrılara karşı olan yeminini onurla yerine getirmiş ve geçmişindeki günahlardan arınmıştı. Zorluklardan çok şey öğrenmiş olan rahip yardımcısı tapınağına, elinde yadigârlar birlikte geri götürülmüştü; ve Wukong —kendisini hayatında ilk defa tanrılarla arasını düzeltmiş bir şekilde bulmuş— maceraya ve şöhrete karşı olan susuzluğundan kısa bir süreliğine vazgeçmiş olan hâlinden memnundu. Ancak Monkey King haylazlık için yaratılmıştı... ve tanrıları gücendirmek hiç sıkıcı bir hâl alan bir iş değildi.